Τα παιδιά έχουν δικαίωμα και πρέπει να ενημερώνονται και μάλιστα από μικρή ηλικία, για τα επερχόμενα γεγονότα που πρόκειται να επηρεάσουν τη ζωή τους.
Και είναι αλήθεια ότι ο ερχομός του νέου μωρού στην οικογένεια αποτελεί ένα συνταρακτικό γεγονός για το πρωτότοκο παιδάκι που θα πρέπει πλέον να μοιράζεται τη φροντίδα, αγάπη και προσοχή με το αδελφάκι του, το οποίο καθόλου δεν γνωρίζει...
Οι γονείς πρέπει να μιλήσουν στο παιδί γι' αυτό που πρόκειται να συμβεί, ανεξαρτήτως της ηλικίας του. Βλέπει βέβαια την κοιλιά της μαμάς που μεγαλώνει, του μιλούν για το ότι θα αποκτήσει αδελφάκι, θα πρέπει όμως να το προετοιμάσουν και τον αποχωρισμό των λίγων ημερών, οπότε η μαμά θα πάει στο μαιευτήριο για να γεννήσει το μωρό.
Θα πρέπει να του εξηγήσουν ότι οι γιατροί εκεί θα βοηθήσουν τη μαμά να φέρει στον κόσμο το μωρό και εκείνος θα πρέπει να μείνει με τον μπαμπά του. Δεν θα μπορεί να επισκέπτεται τη μαμά, παρά μόνο να της μιλά στο τηλέφωνο. Αυτό θα κρατήσει για λίγο και η μαμά θα επιστρέψει στο σπίτι με το μωρό, το οποίο είναι το αδελφάκι του και οι γονείς θα το φροντίζουν όπως εκείνο.
Στην αρχή το μωρό θα είναι πολύ μικρό και δεν θα μπορεί να παίζει μαζί του αλλά όταν μεγαλώσει θα είναι καλός φίλος και σύντροφος στα παιχνίδια του.
Oταν προετοιμάζουμε το παιδί το βοηθάμε να επιστρατεύσει τις δυνάμεις και την ωριμότητά του, το καλούμε σιγά σιγά να συνηθίσει στην ιδέα για το επερχόμενο γεγονός. Δεν πρέπει να το αφήνουμε σε άγνοια, γιατί με τη φαντασία του μπορεί να έχει στο μυαλό του τρομακτικά και πιο δυσάρεστα σενάρια.
Πολύ συχνά, και ιδιαίτερα για το πρωτότοκο παιδί που είχε συνηθίσει και απολαύσει την απόλυτη αφοσίωση και φροντίδα των γονιών του και όλου του περιβάλλοντος, ο ερχομός του δεύτερου παιδιού είναι αρκετά επώδυνος. Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο, διότι πολλές φορές και το δευτερότοκο παιδάκι μπορεί να εκδηλώσει έντονα συναισθήματα ζήλιας προς το μεγαλύτερο αδελφάκι του.
Παρ' όλα αυτά η ζήλια – παρά την όποια προετοιμασία -είναι δεδομένο συναίσθημα που θα αισθανθεί το πρωτότοκο παιδάκι. Από μελέτες φαίνεται ότι τα παιδιά με μικρή διαφορά ηλικίας και τα παιδιά του ιδίου φύλου έχουν μεγαλύτερη αντιζηλία μεταξύ τους απ΄ ότι τα παιδιά του αντίθετου φύλου και αυτά που έχουν διαφορά μεταξύ τους μεγαλύτερη από 3-4 χρόνια.
Και αυτό είναι λογικό, εφόσον το παιδί 3-4 ετών έχει ήδη αρχίσει να ωριμάζει και να συγκροτεί την προσωπικότητά του, έχει δικούς του φίλους, πηγαίνει σχολείο (παιδικό σταθμό) και δεν είναι αποκλειστικά προσκολλημένο στους γονείς. Ο ερχομός του μωρού το βρίσκει κάπως πιο ανεξάρτητο, κι έτσι απειλεί λιγότερο τη ζωή του και τον συναισθηματικό του κόσμο.
Απενοχοποιήστε τη ζήλεια !
Το παιδάκι σας δεν είναι ενήλικας ώστε να κατανοήσει ότι έχετε πολλές υποχρεώσεις με το νέο βρεφάκι σας! Το πρωτόγνωρο αυτό συναίσθημα είναι τρομακτικό και του δημιουργεί φόβο και απειλή. Εξηγήστε στο παιδί ότι αυτό που νοιώθει είναι ζήλια. Μην του δημιουργείτε ενοχές, ντροπή και αρνητικά συναισθήματα. Μην το μαλώνετε! Δεχθείτε ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και προσπαθήστε να του εξηγείτε ότι η ύπαρξή του και ο χώρος του μέσα στην οικογένεια δεν απειλούνται!
Ταυτόχρονα θα πρέπει να οριοθετήσετε συμπεριφορές που τυχόν είναι επικίνδυνες για το βρέφος (δάγκωμα, χτύπημα κλπ), λέγοντας ότι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.
Συζητείστε μαζί του το συναίσθημα που νοιώθει, μην το παραμελείτε, αφιερώστε του λίγο χρόνο κάθε μέρα και όταν απαραίτητα πρέπει να φροντίσετε το νέο μωρό, αναθέστε στον μπαμπά, στη γιαγιά ή άλλο προσφιλές πρόσωπο να το απασχολήσει με ευχάριστο για κείνο τρόπο.
Προσπαθήστε να ενισχύσετε την διαφορετικότητα των παιδιών εντός της οικογένειας. Να αισθανθεί μοναδικό και ξεχωριστό, να αναλάβει κάποιες πιο «μεγαλίστικες» υποχρεώσεις, να ενισχύσει την εμπιστοσύνη των γονέων και τελικά να μετατρέψουν ένα αναπόφευκτο συναίσθημα σε κάτι θετικό και εποικοδομητικό.
Το παιδί πρέπει να συνειδητοποιήσει ομαλά τη νέα πραγματικότητα, ότι δηλαδή ο χρόνος της μαμάς θα πρέπει να μοιράζεται, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με την αγάπη της.
Πηγή: http://www.mothersblog.gr
