ΡΟΗ

ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕΝΟΥ - ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ 53ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

| ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 53ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ευχαριστήριος Επιστολή

Ο Σύλλογος Γονέων του 53ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου θα θέλαμε να εκφράσουμε τις πιο θερμές ευχαριστίες μας στις επιγραφές «Stamba» και ειδικότερα στον κύριο Μαυρογιάννη Γιάννη για τη δωρεά τεσσάρων πινακίδων σήμανσης στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείου Ηρακλείου.  
Στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο, το οποίο στεγάζεται στο συγκρότημα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας φοιτούν μαθητές που αντιμετωπίζουν αυξημένες εκπαιδευτικές ανάγκες. 
Μέσω της δωρεάς του στο Ειδικό Νηπιαγωγείου, εξυπηρετούνται οι μαθητές του σχολικού συγκροτήματος. 
Τέτοιες ευγενικές προσφορές, στις δύσκολες αυτές μέρες μας χαροποιούν και μας θυμίζουν ότι η συμμετοχή όλων μας μπορεί να δημιουργήσει  ένα Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. 

                                     
   

Ο Σύλλογος Γονέων του 53ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου θα θέλαμε να εκφράσουμε τις πιο θερμές ευχαριστίες μας στην κυρία Χαλκιαδάκη Χριστίνα ιδιοκτήτρια των «Surer Market Χαλκιαδάκη» και στον κύριο Αποστολάκη Ευάγγελο, Υπεύθυνο  Marketing για τη δωρεά αναλώσιμων προϊόντων στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο Ηρακλείου.  
Το 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο χρειάζεται εξειδικευμένα υλικά για την καθημερινή  του λειτουργία, αλλά και τη στήριξη όλων μας. 
Επιθυμώντας ως Σύλλογος Γονέων να μην μείνουμε απλοί θεατές, συμμετέχοντας στο δίκτυο βοήθειας και προστασίας, ευχαριστούμε την Εταιρεία για την ευγενική προσφορά της, που στις δύσκολες αυτές μέρες μας υπενθυμίζει ότι η συμμετοχή όλων είναι απαραίτητη. 


                                            Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου                                                       
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Αντώνης Γενναράκης 

ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 53ο και 54ο ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών(Μ.Π.Α)
από φοιτητές και σπουδαστές που κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.



Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, ενός καθεστώτος που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της δικτατορίας, Γεώργιο Παπαδόπουλο να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας
Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ). Αυτές οι ενέργειες όπως είναι φυσικό δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.
Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.» Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.


Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Χούντας αυξάνονται. Κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε σημεία της επαρχίας δημιουργούνται συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 Νοεμβρίου μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18 Νοεμβρίου) στήνονται οδοφράγματα και διεξάγονται οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας. Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη χωρίς εντούτοις να τραυματίσει κάποιο φοιτητή. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βια, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρα. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περιμένουν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρα επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμου του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν το ιστορικό μήνυμα για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν


...Χαμογελώ και σκέφτομαι... τι μπορεί να ξέρουν αυτά τα πλασματάκια για την ιστορία αυτής της γιορτής. Δεύτερο σοκ... Ανοίγει η πόρτα και βλέπω τα μικρά με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στα χέρια. Mε πλησιάζει ένας μικρός μου και μου λέει... θα ήθελα να το πάω και να το δώσω στο μνημείο του Πολυτεχνείου.
Άφωνος, τι να πω σε ένα επτάχρονο, που με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια με έκανε και πάλι να ντραπώ για αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια στον εορτασμό του Πολυτεχνείου από τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς, της προηγούμενης και αρκετών επόμενων;
Το θέμα όμως δεν είναι τι θα πεις σε ένα αθώο παιδί για το Πολυτεχνείο, γιατί αυτή είναι δουλειά δικιά μας, των γονιών και των δασκάλων. Το θέμα είναι να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η μέρα και να την τιμήσουμε εμείς οι ‘’σοφοί μεγάλοι’’ όπως της αξίζει, χωρίς άλλο αίμα, χωρίς κομματικές ταμπέλες, αλλά με ευλάβεια..........


Σήμερα Παρασκευή 15 Νοεμβρίου, στο χώρο του αμφιθέατρου του σχολείου μας, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση  για την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Μαθητές  παρουσίασαν επίκαιρα θεατρικά, τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς. 
Τη γιορτή επιμελήθηκαν οι δασκάλοι σε συνεργασία με τη δασκάλα της μουσικής και τους καθηγητές Φυσικής Αγωγής 



Η ημέρα αυτή θα θυμίζει σε όλους μας πως για την λευτεριά, χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρών με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Ας  σταθούμε κι εμείς σήμερα προσκυνητές μπροστά στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.  








ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ