Το θρανίο είναι ο δικός μου χώρος τις ώρες του σχολείου. Σε αυτό το ακουμπάω και γράφω, διδάσκομαι νέα πράγματα και περνώ πολλές ώρες της ημέρας.
Στο θρανίο μου ακούω το γέλιο απ’ τα πειράγματα των συμμαθητών μου, νιώθω την αγωνία και το φόβο για ένα τεστ, αισθάνομαι την κούραση από το εξαντλητικό διάλλειμα και την ανυπομονησία για το πότε θα έρθει το διάλλειμα ή ανυπομονώ για το πότε θα τελειώσει το σχολείο για να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ .
Έτσι αυτόν το χώρο το έχω σαν δικό μου σπίτι. Γι’ αυτό δεν έχω άδικο άμα φωνάζω σε παιδιά ή συμμαθητές που κάθονται πάνω του ή το μουτζουρώνουν (πράγμα πολύ συχνό), γιατί είναι σαν να μου καταστρέφουνε το σπίτι μου.
Το θρανίο που μοιραζόμουν με τον συμμαθητή μου το Γιώργο. Ήταν ένα ωραίο, άσπρο θρανίο, αλλά το άσπρο χρώμα είναι προβληματικό,
γιατί με το παραμικρό λερώνεται και το αποτέλεσμα: η Κική ( η καθαρίστρια του σχολείου) μας έβαζε τις φωνές. Αυτό το θρανίο το αγάπησα κι ας φαίνεται περίεργο το πώς γίνεται να αγαπάς ένα ψυχρό πράγμα. Το ένιωθα σαν δεύτερο προσωπικό μου χώρο μετά το δωμάτιό μου, επειδή όπως και στο δωμάτιο μου, περνούσα πολλές ώρες της ζωής μου ( ή έτσι μου φαινόταν ).
Αποφασίσαμε, εγώ και ο Γιώργος, να το χωρίσουμε στη μέση με μια γραμμή και ο καθένας να έχει τη μεριά του. Έγραφα και ζωγράφιζα πάνω του, παρά τις φωνές της κ. Κικής. Το είχα φτιάξει όπως το ήθελα, και όταν πια είχα τελειώσει τη διακόσμησή του η κυρία μου με άλλαξε θρανίο!
Στο καινούργιο θρανίο καθόμουν με την Μαρία. Πέρασα και εκεί πολύ ωραία. Δεν έγραψα όμως τίποτα πάνω του. Ίσως γιατί η έμπνευσή μου χάθηκε με την αλλαγή της θέσης.
... ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου